De zuidreis, The movie (een impressie van Rik)
12/03/2019: Ndera en jammergenoeg terug naar huis
Om 8 uur vertrekken we al richting het centrum voor personen met een mentale handicap. De kindjes kwam al vlug rond ons zitten. Ze nodigden ons zelfs uit voor een dans. Vooral hartendief Aricade viel velen onder ons op. Hij wist ons hart te betoveren met zijn liefde en enthousiasme. Elisam leidt ons als fiere directeur rond. Hij is een echte ondernemer en heeft het goed voor met zijn dagcentrum. Hij is trots op wat hij al onderneemt. Bij de physiotherapeut Patrick zien we hoe ze kinderen al op vroege leeftijd proberen te stimuleren. Hierna wandelen we naar L'école maternelle charité mama Andrea van Frère Joseph. Hij ontvangt ons hartelijk in zijn bureau terwijl de kleutertjes zich in de warme zon klaarmaken om voor ons te zingen.
We worden warm onthaald met fantastische liederen. Heel ontroerend hoe die kleintjes al kunnen zingen en dansen. We mogen onze geschenkjes aan de kinderen geven en met een gelukzalig gevoel verlaten we de kleuterschool. Na een interessant gesprek met Frank en Roland is het jammergenoeg al tijd voor ons laatste Rwandese maal. Jammergenoeg is het na een kort bezoekje aan een centra naar keuze in de buurt al tijd om onze koffers te maken. Met een krop in de keel en bij sommigen wat tranen in de ogen nemen we afscheid van de broeders. Het afscheid van Bosco is ook hard, hij heeft ons zo goed vervoerd tijdens deze reis. De Rwandese luchthaven is niet groot. Een aantal kleine shops en een koffiekraampje. Veel valt er niet beleven... We bedenken nog wat totemnamen voor elkaar en dan mogen we boarden. We ademen de Rwandese lucht nog eens goed in en dan nemen we echt afscheid. Murabeho, Rwanda.
We worden warm onthaald met fantastische liederen. Heel ontroerend hoe die kleintjes al kunnen zingen en dansen. We mogen onze geschenkjes aan de kinderen geven en met een gelukzalig gevoel verlaten we de kleuterschool. Na een interessant gesprek met Frank en Roland is het jammergenoeg al tijd voor ons laatste Rwandese maal. Jammergenoeg is het na een kort bezoekje aan een centra naar keuze in de buurt al tijd om onze koffers te maken. Met een krop in de keel en bij sommigen wat tranen in de ogen nemen we afscheid van de broeders. Het afscheid van Bosco is ook hard, hij heeft ons zo goed vervoerd tijdens deze reis. De Rwandese luchthaven is niet groot. Een aantal kleine shops en een koffiekraampje. Veel valt er niet beleven... We bedenken nog wat totemnamen voor elkaar en dan mogen we boarden. We ademen de Rwandese lucht nog eens goed in en dan nemen we echt afscheid. Murabeho, Rwanda.
11/03/2019: Rwamagana
Vandaag bezochten we de blindenschool in Rwamagana waarvoor we dit jaar de Zuidactie organiseren. Bij aankomst werden we ontvangen door de directeur die ons in geuren en kleuren de werking van zijn school vertelde. Ondertussen stonden in de zon enkele jongens te wachten om ons muzikaal te verwelkomen. Ze trommelden vol overgave en bezorgden ons een meer dan welkom gevoel.
We werden in twee groepen ingedeeld voor een rondleiding. Zowel verschillende klasjes als het internaat werden bezocht. We ontmoetten ook jongens uit het promotiefilmpje. Zo deden we een babbeltje met Jean-Damascin en natuurlijk ook met Bosco, de jongen die zo mooi kan zingen.
De directeur nam ons groepje ook heel even mee naar het schattige, kleine klooster waar nog vier broeders verblijven.
Na ons bezoek aan de school reden we naar het huis van een van de leerlingen, Jacqueline. Haar mama, Felicité, is ook blind en heeft nooit de kans gehad om naar een speciale school te gaan. Hier werden we geconfronteerd met de harde realiteit. Het werd ons wel duidelijk dat rechtvaardigheid niet zomaar vanzelfsprekend is. Gelukkig is Felicite vooral blij dat haar dochter wel kansen krijgt.
We stopten voor een snelle hap en reden daarna door naar de herdenkingsplaats voor de tien Belgische Blauwhelmen die vermoord werden in 1994. Deze gruwelijke daad was meteen de start van de genocide. Een indrukwekkende, beklijvende plaats.
Tijd voor wat anders... we reden naar een lokale markt om wat souveniers te kopen en daarna nog naar een fruitmarkt. Gelukkig hebben we een voorzichtige chauffeur, anders was ons busje waarschijnlijk veranderd in een blikje fruitsla!
We werden in twee groepen ingedeeld voor een rondleiding. Zowel verschillende klasjes als het internaat werden bezocht. We ontmoetten ook jongens uit het promotiefilmpje. Zo deden we een babbeltje met Jean-Damascin en natuurlijk ook met Bosco, de jongen die zo mooi kan zingen.
De directeur nam ons groepje ook heel even mee naar het schattige, kleine klooster waar nog vier broeders verblijven.
Na ons bezoek aan de school reden we naar het huis van een van de leerlingen, Jacqueline. Haar mama, Felicité, is ook blind en heeft nooit de kans gehad om naar een speciale school te gaan. Hier werden we geconfronteerd met de harde realiteit. Het werd ons wel duidelijk dat rechtvaardigheid niet zomaar vanzelfsprekend is. Gelukkig is Felicite vooral blij dat haar dochter wel kansen krijgt.
We stopten voor een snelle hap en reden daarna door naar de herdenkingsplaats voor de tien Belgische Blauwhelmen die vermoord werden in 1994. Deze gruwelijke daad was meteen de start van de genocide. Een indrukwekkende, beklijvende plaats.
Tijd voor wat anders... we reden naar een lokale markt om wat souveniers te kopen en daarna nog naar een fruitmarkt. Gelukkig hebben we een voorzichtige chauffeur, anders was ons busje waarschijnlijk veranderd in een blikje fruitsla!
|
|
10/03/2019: Akagera
Vandaag is het zover! Als ontspanning gaan we het Nationaal Park Akagera bezoeken. We kijken er echt allemaal naar uit. Bij het ontbijt krijgen we van Jan te horen dat het ginder hevig aan het regenen is en waarschijnlijk hierdoor ons bezoek letterlijk in het water gaat vallen. Met de vingers gekruist vertrekken we. Daar aangekomen zijn de onweerswolken opgetrokken en gaan we vol verwachting op pad. En wat een geluk hebben we. We krijgen bavianen, zebra’s, giraf, buffels, olifanten...en zelfs een nijlpaard te zien. Vol bewondering genieten we van onze tocht. Onze gids vertelt met veel passie over alle dieren en iedereen geniet met volle teugen.
In de namiddag gaan we uitrusten aan het zwembad, maar het weer zit ons niet echt mee. En toch maken we er een leuke, gezellige namiddag van. We zoeken totems voor elkaar en wanneer het bijna tijd is om te vertrekken laat de zon zich even zien. De durvers wagen zich toch een sprongetje in het water en wij lachen met hun reactie van het koude water. Ontspannen en voldaan rijden we richting Rwamagana waar we na een lekkere maaltijd in een zalige droom zakken.
In de namiddag gaan we uitrusten aan het zwembad, maar het weer zit ons niet echt mee. En toch maken we er een leuke, gezellige namiddag van. We zoeken totems voor elkaar en wanneer het bijna tijd is om te vertrekken laat de zon zich even zien. De durvers wagen zich toch een sprongetje in het water en wij lachen met hun reactie van het koude water. Ontspannen en voldaan rijden we richting Rwamagana waar we na een lekkere maaltijd in een zalige droom zakken.
9/03/2019: Caraes Butare en terug naar Ndera
Jonathan moet verstek laten. De nacht heeft hij doorgebracht van zijn bed naar de pot en omgekeerd. Bosco brengt ons veilig naar de kathedraal. De gids in Jan komt terug naar boven. We krijgen een deskundige uitleg over de tijd van de kolonisatie. Hoe de strategie van de Belgische regering werkte om zich boven die van Rwanda te plaatsen. Wel degelijk te zien in de imposante, stenen kerk en school die ze bouwden. We lopen nog even door tot aan het kerkhof met graven in badkamer-stijl.
Bezoek aan het psychiatrisch centrum in Butare. Een depandance van het HNPC in Ndera.
Bij een eerste indruk blijkt alles vrij goed uitgebouwd en netjes. Behoorlijke dossierkasten, een eigentijds EEG-toestel. Andere onderzoeken kunnen dan weer niet. Middelen blijven dan toch beperkt als we de rondleiding verder zetten.
Sedert kort worden de patiënten in crisis en de meer stabiele van elkaar gescheiden. Toch zitten ze met velen in een kleine open ruimte met slechts twee verplegers voor een 60 tal patiënten. Ze zitten ook boven de capaciteit van het aantal beschikbare bedden.Onze komst zorgt telkens voor vuurwerk. Het start met handen schudden, maar wordt vrij snel luidruchtiger. Zowel bij de mannen als bij de vrouwenafdeling. Het verhaal van een patiënt is grappig en schrijnend terzelfder tijd. Universeel, maar anders in aanpak. Ingrid verblijdt de ergo nog met nieuw materiaal waar ze direct mee aan de slag gaan.
Terugrit naar Kigali verliep zonder noemenswaardige ongemakken.
Met de zuidreizigers die nog fit waren, beleefden we een gezellige avond op restaurant met Frank en zijn vrouw Eugenie. De anekdotes kwamen al naar boven. Een mooie afsluiter van de dag.
Bezoek aan het psychiatrisch centrum in Butare. Een depandance van het HNPC in Ndera.
Bij een eerste indruk blijkt alles vrij goed uitgebouwd en netjes. Behoorlijke dossierkasten, een eigentijds EEG-toestel. Andere onderzoeken kunnen dan weer niet. Middelen blijven dan toch beperkt als we de rondleiding verder zetten.
Sedert kort worden de patiënten in crisis en de meer stabiele van elkaar gescheiden. Toch zitten ze met velen in een kleine open ruimte met slechts twee verplegers voor een 60 tal patiënten. Ze zitten ook boven de capaciteit van het aantal beschikbare bedden.Onze komst zorgt telkens voor vuurwerk. Het start met handen schudden, maar wordt vrij snel luidruchtiger. Zowel bij de mannen als bij de vrouwenafdeling. Het verhaal van een patiënt is grappig en schrijnend terzelfder tijd. Universeel, maar anders in aanpak. Ingrid verblijdt de ergo nog met nieuw materiaal waar ze direct mee aan de slag gaan.
Terugrit naar Kigali verliep zonder noemenswaardige ongemakken.
Met de zuidreizigers die nog fit waren, beleefden we een gezellige avond op restaurant met Frank en zijn vrouw Eugenie. De anekdotes kwamen al naar boven. Een mooie afsluiter van de dag.
8/03/2019: Rit naar Butare en bezoek Secundaire school
Vandaag stond er een rit op het programma van Bukavu, Congo terug naar Butare in Rwanda.
Toen de jeeps gevuld moesten worden dachten onze Afrikaanse vrienden dat we met de ganse groep + de bagage wel in het achterste gedeelte van de jeep zouden geraken. Al snel werd ook voor hen duidelijk dat dit verloren moeite was en ze een extra voertuig moesten optrommelen. Uiteindelijk konden we vrij snel vertrekken voor een rit dat de ganse voormiddag zou duren.
We reden eerst door het hobbelig reliëf dat de wegen van Congo bezit. Na een tijdje bereikten we de grens. Daar moesten we onze handen wassen en werd onze koorts gemeten. Onze handbagage moest ook nagekeken worden. Als dit in orde werd bevonden, konden we het papiergedeelte in orde maken om terug Rwanda te betreden.
Dit leek allemaal makkelijker gezegd dan gedaan. We werden al snel geconfronteerd met een lange wachtrij aan de paspoortcontrole. Daar kwam dan nog bij dat de betaling van 30 dollar aan een ander loket moest gebeuren. Ook hier stond een zeer lange wachtrij.
Toen we uiteindelijk alle papieren in orde hadden gekregen, vertrokken we door het tropische regenwoud richting Butare.
Een aantal mensen van onze groep kregen onderweg een weerslag van het Afrikaanse eten en zo werden we geconfronteerd met een aantal verplichte tussenstops.
Na een tijdje kwamen we dichter bij Butare aan en besloten we nog te stoppen in de plaatselijke supermarkt voor een knabbeltje en een drankje. Aangekomen in Butare kwamen we aan in ons hotel en verdeelden we de kamers. Dit keer waren het zeer grote kamers met elk 2 bedden en een ruime badkamer. We dropten onze spullen en vertrokken richting een technische school waarin vooral de sport naar voor kwam. Overal waren er jongens en meisjes aan het tennissen, basketballen, volleyballen en voetballen. We kregen een korte rondleiding en gingen ook langs een splinternieuw kunstgrasveld, aangelegd door de FIFA. Het contrast met de zandvelden in Congo kon nauwelijks groter zijn. De kinderen die op de school verbleven mochten drie keer per jaar naar huis en moesten dus ook zelf zorgen voor de was en de plas. Ze slapen in zalen van +- 50 kinderen waarbij telkens 1 opvoeder wordt voorzien.
Na het bezoek van de school reden we naar een souvenirwinkel. Ééntje met vaste prijzen, want dat is toch altijd wat makkelijker. Na goed gewinkeld te hebben was het tijd voor platte rust en even te bekomen van de zware dag in de kamers.
Een uurtje later spraken we al af om opnieuw Butare in te trekken en een hapje te gaan eten. Zo sloten we deze leuke dag met een volle maag af.
7/03/2019: Bukavu, bezoek aan SOSAME
In de voormiddag bezoeken we eerst het magazijn van broeder Gaston en daarna wandelen we naar SOSAME (Soin de santé mentale). Een psychiatrisch ziekenhuis in Bukavu waar we een aantal jaar geleden nog zuidactie voor voerden. Het centrum werd opgericht na de oorlog in Rwanda nadat een aantal vluchtelingen zich samen met de broeders hier vestigden. De broeders kregen een verblijfplaats van het bisdom en het groeide uit tot een psychiatrie. Frère Gregoire leidt met veel trots dit ziekenhuis. Clemence leidt Jan, Rik en Jolien rond. De psychiatrie bevat veel gelijkenissen met onze psychiatrie. Hier hebben de zieken enkel een ‘garde de malade’ een gezinslid dat voor hen zorgt en betrokken wordt bij de verzorging.
In tegenstelling tot de psychiatrie in Rwanda zijn de patiënten hier wel bezig met allerlei taken; koken, de tuin onderhouden,...
Na het bezoek van SOSAME verkennen we Bukavu; een bezoek aan de kathedraal, tot rust komen in een jezuïetenverblijf, verkenning van Labotte, genieten van een drankje met uitzicht op het meer.
In tegenstelling tot de psychiatrie in Rwanda zijn de patiënten hier wel bezig met allerlei taken; koken, de tuin onderhouden,...
Na het bezoek van SOSAME verkennen we Bukavu; een bezoek aan de kathedraal, tot rust komen in een jezuïetenverblijf, verkenning van Labotte, genieten van een drankje met uitzicht op het meer.
6/03/2019: Bukavu, welkom in Congo
Vandaag bezoeken we het ITFM. Een secundaire school in Bukavu. We worden verdeeld in kleine groepjes en verkennen de school samen met onze collega. Cindy, Anneke en ik (Jolien) worden rondgeleid door Emérance. Een pracht van een dame die de wetenschapsvakken geeft. Ze leidt ons rond in een aantal klassen en neemt ons mee in de praktijkwerkplaatsen. Na de verkenning van de school toont ze ons ook de lokale scouts en dan zijn we klaar om Bukavu te verkennen. Emerance leidt ons met veel zorgzaamheid door de drukke stad. Ze neemt ons bij de hand en brengt ons door de ‘bidonville’. We bezoeken ook een kleuterklasje voor we op weg gaan naar haar huis. We zien schrijnende situaties in de sloppenwijken. Huisjes die je geen huizen kan noemen, kinderen met een kleine broer of zus op de rug met kleertjes aan die bijna van hen afvallen. Aangekomen bij het huis van Emerance maken we kennis met haar zoon en haar nichtje die allemaal samen met haar andere vijf kinderen in dit huisje zo groot als onze badkamer wonen. Emerance heeft het niet eenvoudig maar toch neemt ze ons mee naar mensen die het nog moeilijker hebben dan haar. We maken kennis met Noella, een naaister wiens huisje helemaal afbrandde, ze woont met haar verwonde kinderen tussen de andere sloppenhuisjes in een tent gemaakt van wat zeilen. Anneke en ik besluiten om een kleed te kopen om haar te helpen,
We bezoeken ook twee lokale ‘centre de sante’ waar we kennismaken met schattige pasgeboren Congoleesjes.
Na de rondleiding door Bukavu nemen we de taxi (wat een belevenis op zich) richting centrum, daar eten we in ‘le consulat’ een maaltijd met een drankje vergezeld door onze Afrikaanse collega’s. Na een namiddag ontspannen (de schrijnende impulsen van de voormiddag moesten wat bezinken) nemen we afscheid van onze collega’s en bezinnen we samen over wat we vandaag allemaal gezien hebben. Vandaag heeft ons getoond hoe oneerlijk het leven kan zijn. Het liefst zouden we iedereen helpen maar dat kan niet, de plaats waar je geboren wordt, bepaalt jammergenoeg alles in je leven. We prijzen ons zeer gelukkig en kruipen vermoeid en geëmotioneerd onder ons muskietennet,
We bezoeken ook twee lokale ‘centre de sante’ waar we kennismaken met schattige pasgeboren Congoleesjes.
Na de rondleiding door Bukavu nemen we de taxi (wat een belevenis op zich) richting centrum, daar eten we in ‘le consulat’ een maaltijd met een drankje vergezeld door onze Afrikaanse collega’s. Na een namiddag ontspannen (de schrijnende impulsen van de voormiddag moesten wat bezinken) nemen we afscheid van onze collega’s en bezinnen we samen over wat we vandaag allemaal gezien hebben. Vandaag heeft ons getoond hoe oneerlijk het leven kan zijn. Het liefst zouden we iedereen helpen maar dat kan niet, de plaats waar je geboren wordt, bepaalt jammergenoeg alles in je leven. We prijzen ons zeer gelukkig en kruipen vermoeid en geëmotioneerd onder ons muskietennet,
5/03/2019: De rit door het regenwoud naar Congo
De dag begint wat rebels met een paar baantjes zwemmen, met weer een fruitrijk ontbijt.
Ons buske volgeduwd met zakken, zakjes, kado’kes. Vandaag gaan we naar Congo!
De wegen vol kleurrijke mensen, loodzware fietsen die bergop geduwd worden, bergaf gaat onveilig snel.
Het landschap verandert stilletjes naar het wildpark van Uwinka...de eucalyptusbomen worden vervangen door echt woud.
Aha, een groep aapjes, nu zijn we écht in het wild geweest.
De grens met Congo, het gaat vlotter dan verwacht, we krijgen allemaal een interview en een bijnaam, gaande van jolie femme souriant, big mama, tot een consultatie over beenkrampen. De onbeschrijfelijke chaos, alsof je in een slecht onderhouden mierennest terecht komt. Nu pas beseffen we waarvoor een 4x4 dient. Er wordt nooit meer geklaagd over de Belgische wegen.
Het klooster is een ware verademing, wel een throwback naar de Koloniale tijd en de inrichting van bij de oma, met geborduurde lakens.
Optreden van het koor...80 zangertjes...kippenvel en tranen. Willen we tussen hen gaan staan? Het Afrikaanse ritme kruipt terug in onze heupen.
Dineren bij de paters...ik vermoed dat er gebakken patatjes en erwtjes gaan bijzijn 😜
Ons buske volgeduwd met zakken, zakjes, kado’kes. Vandaag gaan we naar Congo!
De wegen vol kleurrijke mensen, loodzware fietsen die bergop geduwd worden, bergaf gaat onveilig snel.
Het landschap verandert stilletjes naar het wildpark van Uwinka...de eucalyptusbomen worden vervangen door echt woud.
Aha, een groep aapjes, nu zijn we écht in het wild geweest.
De grens met Congo, het gaat vlotter dan verwacht, we krijgen allemaal een interview en een bijnaam, gaande van jolie femme souriant, big mama, tot een consultatie over beenkrampen. De onbeschrijfelijke chaos, alsof je in een slecht onderhouden mierennest terecht komt. Nu pas beseffen we waarvoor een 4x4 dient. Er wordt nooit meer geklaagd over de Belgische wegen.
Het klooster is een ware verademing, wel een throwback naar de Koloniale tijd en de inrichting van bij de oma, met geborduurde lakens.
Optreden van het koor...80 zangertjes...kippenvel en tranen. Willen we tussen hen gaan staan? Het Afrikaanse ritme kruipt terug in onze heupen.
Dineren bij de paters...ik vermoed dat er gebakken patatjes en erwtjes gaan bijzijn 😜
4/03/2019: HVP Gatagara
We vertrekken ‘s ochtends uit Ndera met de minibus. We doorkruisen voor het eerst het Afrikaanse landschap op weg naar Gatagara. We kijken op van de Afrikaanse manier van rijden. Hier hebben fietsers en voetgangers geen voorrang en ze worden met een luide toeter “vriendelijk” verzocht om de rijweg te verlaten. Stel je ook de bekende (maar toch nieuw wanneer je het voor het eerst in het echt ziet) manier van wandelen met volgeladen zakken op het hoofd voor, zwaar geladen fietsen, brommers die dienen als taxi, volgestouwde auto’s,...
Aangekomen in Gatagara bezinnen we even in de tuin van het klooster. We maakten er kennis met frère Bosco en broeder Sabin, een Belgische missionaris van maar liefst 92 die nog vol passie vertelt over zijn daden en hulp bij de opstart van HVP. Na het eten maken we kennis met onze gidsen: Gaspard, Fidèle en Jean-Baptiste leiden ons rond in kleinere groepjes. Ria, Cindy en ik (Jolien) worden rondgeleid door Jean-Baptiste. Hij vertelt ons als directeur van de school met veel trots over zijn schooltje. We starten bij de physiotherapeut Betty, ze toont met veel passie hoe ze haar werk doet met de middel die ze ter beschikking heeft. Daarna bezoeken we de ergotherapeut Jean-Claude. Hij toont ons hoe vindingrijk hij aan de slag gaat. Hij maakt een bord om de fijne motoriek te verbeteren. Je merkt dat hij zijn beroep met passie uitvoert. Daarna gingen we naar de ORTHO waar ze de protheses en ortheses maken. Isaac toonde ons hoe ze dit vakkundig maken. Nadien nam Jean-Baptiste ons met veel trots mee naar zijn school. Samen met hem en broeder Bosco en leraar Jean brachten we eerst een bezoek aan de eerste en tweede graad secundair onderwijs. De leerlingen krijgen praktijk en theorie Bv. lassen, kapper, naaien,...
De leerlingen verwelkomden ons steeds met een “bienvenue”liedje. Daarna gingen we naar de lagere school. Daar konden we van een les van Jean genieten en daarna speelden we nog een spelletje volleybal met de kinderen na het bezoek van het internaat. ‘s Avonds werden we uitgenodigd voor een feest met onze collega’s. We werden hartelijk en warm verwelkomd, we kregen zelfs een cadeautje!
Na de heerlijke geitensaté’s openden Jean en Jolien de dans.
Jonathan en Jolien toonden hun zangkunsten en anderen hun danstalenten. We genoten van een fantastisch feest.
Na een afscheid met een krop in de keel vertrokken we richting het hotel in Nyanza. Moe maar tevreden kropen we onder ons muskietennet. Deze collega’s zullen altijd een speciale plaats hebben in ons hart...
Aangekomen in Gatagara bezinnen we even in de tuin van het klooster. We maakten er kennis met frère Bosco en broeder Sabin, een Belgische missionaris van maar liefst 92 die nog vol passie vertelt over zijn daden en hulp bij de opstart van HVP. Na het eten maken we kennis met onze gidsen: Gaspard, Fidèle en Jean-Baptiste leiden ons rond in kleinere groepjes. Ria, Cindy en ik (Jolien) worden rondgeleid door Jean-Baptiste. Hij vertelt ons als directeur van de school met veel trots over zijn schooltje. We starten bij de physiotherapeut Betty, ze toont met veel passie hoe ze haar werk doet met de middel die ze ter beschikking heeft. Daarna bezoeken we de ergotherapeut Jean-Claude. Hij toont ons hoe vindingrijk hij aan de slag gaat. Hij maakt een bord om de fijne motoriek te verbeteren. Je merkt dat hij zijn beroep met passie uitvoert. Daarna gingen we naar de ORTHO waar ze de protheses en ortheses maken. Isaac toonde ons hoe ze dit vakkundig maken. Nadien nam Jean-Baptiste ons met veel trots mee naar zijn school. Samen met hem en broeder Bosco en leraar Jean brachten we eerst een bezoek aan de eerste en tweede graad secundair onderwijs. De leerlingen krijgen praktijk en theorie Bv. lassen, kapper, naaien,...
De leerlingen verwelkomden ons steeds met een “bienvenue”liedje. Daarna gingen we naar de lagere school. Daar konden we van een les van Jean genieten en daarna speelden we nog een spelletje volleybal met de kinderen na het bezoek van het internaat. ‘s Avonds werden we uitgenodigd voor een feest met onze collega’s. We werden hartelijk en warm verwelkomd, we kregen zelfs een cadeautje!
Na de heerlijke geitensaté’s openden Jean en Jolien de dans.
Jonathan en Jolien toonden hun zangkunsten en anderen hun danstalenten. We genoten van een fantastisch feest.
Na een afscheid met een krop in de keel vertrokken we richting het hotel in Nyanza. Moe maar tevreden kropen we onder ons muskietennet. Deze collega’s zullen altijd een speciale plaats hebben in ons hart...
3/03/2019 Kennismaking met Rwanda in Ndera
Zondag, hier mag zondag nog zondag zijn.
Met zondagskleren, zondagsmis, zondagse aperitief, zondagse frietjes en liggen op het gras....
Ontbijt is hier een mix van Noord ( Everyday Colruyt confituur is hier chic) en Zuid. Avocado’s groot groen en perfect gerijpt aan de boom zijn hier overheerlijk, seffens lust ik ze niet meer thuis.
Frank Verhoeven, coördinator van Fracarita Belgium heeft ondanks zijn 35 jaar Afrika ervaring zijn Hollands accent niet verloren. Hij spreekt met veel liefde en bewondering over de evolutie van Rwanda.
Oei, we zijn te laat voor de mis...niet getreurd, ze nemen dat hier niet zo nauw, maar 10 blanken die binnen schuifelen blijven niet onopgemerkt (meneer pastoor kreeg even wat minder aandacht).
Ook al verstonden we er niks van, dezelfde scandering van de teksten doet ons meevolgen. De pastoors thuis en hier komen duidelijk uit hetzelfde nest.
Ambiance genoeg, stilstaan is geen optie.
Nog even een wandelingske door de buurt en een bezoek aan de lokale boerderij waar we tot het kleinste varkentje kennis maakten.
Tijd voor de aperitief: een fris pintje smaakt. Als frère Charles binnenkomt wordt er formeel rechtgestaan en gegroet, je voorstellen in het Frans is soms wat hakkelig, maar de sfeer zit goed.
Soep ( of is het vol au vent, zo een volsmakelijke kippensoep) is pas lekker met een paar drupkes pikante Rwandese tabasco...ik heb nog heel de dag dorst.
Overvloed van frietjes, rijst, pasta, groentjes...vermageren zit er hier niet in.
Tijd voor het eerste officiële bezoek.
Rosine wordt op het laatste moment opgetrommeld maar leidt ons zonder tegenpruttelen rond. Opvallend hoe mooi die verpleegsters hier zijn, met hun kunstig gevlochten haren, parelwitte tanden en kleurrijke kleedjes ( ik wil ook zoiets 😘).
De afdelingen zijn rustig op zondag. Neurologie en Psychiatrie liggen hier nog zusterlijk dicht bij elkaar.
De patiënten komen wel dichtbij, willen ons aanraken, dag zeggen, hebben we niet wat geld voor hen?
Een wandeling langs de rode zandwegen doet ons de omgeving wat verkennen. Even een krop in de keel bij het genocidemonument.
Ondertussen is de lucht zwaar en vochtig, geur van brandhout, rare vogelgeluiden...
Zo meteen nog avondeten en dan briefing over wat we meenemen naar Congo...
Met zondagskleren, zondagsmis, zondagse aperitief, zondagse frietjes en liggen op het gras....
Ontbijt is hier een mix van Noord ( Everyday Colruyt confituur is hier chic) en Zuid. Avocado’s groot groen en perfect gerijpt aan de boom zijn hier overheerlijk, seffens lust ik ze niet meer thuis.
Frank Verhoeven, coördinator van Fracarita Belgium heeft ondanks zijn 35 jaar Afrika ervaring zijn Hollands accent niet verloren. Hij spreekt met veel liefde en bewondering over de evolutie van Rwanda.
Oei, we zijn te laat voor de mis...niet getreurd, ze nemen dat hier niet zo nauw, maar 10 blanken die binnen schuifelen blijven niet onopgemerkt (meneer pastoor kreeg even wat minder aandacht).
Ook al verstonden we er niks van, dezelfde scandering van de teksten doet ons meevolgen. De pastoors thuis en hier komen duidelijk uit hetzelfde nest.
Ambiance genoeg, stilstaan is geen optie.
Nog even een wandelingske door de buurt en een bezoek aan de lokale boerderij waar we tot het kleinste varkentje kennis maakten.
Tijd voor de aperitief: een fris pintje smaakt. Als frère Charles binnenkomt wordt er formeel rechtgestaan en gegroet, je voorstellen in het Frans is soms wat hakkelig, maar de sfeer zit goed.
Soep ( of is het vol au vent, zo een volsmakelijke kippensoep) is pas lekker met een paar drupkes pikante Rwandese tabasco...ik heb nog heel de dag dorst.
Overvloed van frietjes, rijst, pasta, groentjes...vermageren zit er hier niet in.
Tijd voor het eerste officiële bezoek.
Rosine wordt op het laatste moment opgetrommeld maar leidt ons zonder tegenpruttelen rond. Opvallend hoe mooi die verpleegsters hier zijn, met hun kunstig gevlochten haren, parelwitte tanden en kleurrijke kleedjes ( ik wil ook zoiets 😘).
De afdelingen zijn rustig op zondag. Neurologie en Psychiatrie liggen hier nog zusterlijk dicht bij elkaar.
De patiënten komen wel dichtbij, willen ons aanraken, dag zeggen, hebben we niet wat geld voor hen?
Een wandeling langs de rode zandwegen doet ons de omgeving wat verkennen. Even een krop in de keel bij het genocidemonument.
Ondertussen is de lucht zwaar en vochtig, geur van brandhout, rare vogelgeluiden...
Zo meteen nog avondeten en dan briefing over wat we meenemen naar Congo...
2/03/2019 Vlucht naar Rwanda
Op zaterdag 2 maart startte ons avontuur. We namen om 11 uur het vliegtuig richting Kigali, Rwanda. Na 45 minuten vertraging van het vliegtuig en één valies met “overgewicht” zaten we met onze voetjes acht uur hoog in de lucht. Na een goede vlucht zetten we ‘s avonds onze eerste stappen in Kigali. We voelden ons heel welkom. We waren dan ook ‘bienvenue en Rwanda’. We spraken onze eerste Rwandese woorden en met ons busje werden we naar Ndera gebracht waar we kennismaakten (sommigen al iets beter dan anderen) met de zes broeders die in Ndera, in het klooster, verblijven. Na een lekker maaltje en het proeven van het heerlijke Rwandese fruit kropen we allemaal voor de eerste keer onder ons muskietennet.
6/02/2019 Bijna zover...
Een laatste keer voor ons vertrek spraken we af in Mortsel.
Daar maakten we verder kennis met elkaar en met Rwanda.
Jan vertelde ons iets meer over de NGO Fracarita Belgium. Ook de cultuur en geschiedenis van Rwanda en Congo mocht in ons zuidreisverhaal niet ontbreken.
De volgende keer ontmoeten we elkaar in Zaventem...
Daar maakten we verder kennis met elkaar en met Rwanda.
Jan vertelde ons iets meer over de NGO Fracarita Belgium. Ook de cultuur en geschiedenis van Rwanda en Congo mocht in ons zuidreisverhaal niet ontbreken.
De volgende keer ontmoeten we elkaar in Zaventem...